کسی ایده شما را جدی نخواهد گرفت
طراح بازی بودن از طراح مرحله بودن سخت تر است .ایده یک بازی رو در ذهن دارید و می خواهید به یک تیم یا یک سرمایه گذار یا یک فرد دیگر بفهمانید که بازی شما خوب خواهد شد .اگر بگوید یک بازی شبیه پرندگان خشمگین حداقل افراد کمی شما را تحویل می گیرند ولی وای به حال زمانی که ایده ای نو داشته باشید .یک بازی با مکانیکی جدید و داستانی تازه .شما روز ها ساعت ها در ذهن خودتون مشغول بازی هستید و احتمالاَ از اون لذت هم می برید ولی در دنیای بیرون توضیح آن برای دیگران برایتان مشکل است و گاهاَ موقع ارائه با نظرات بسیار نا امید کننده ای از دیگران بر خورد خواهید کرد .
جزو سایت های هستند که همیشه دنبال می کنم وبلاگ همفکری دارای مطالب جالبی برای استارت آپ هاست آقای چاره خواه در یک سری مقاله نکات جالبی رو برای راهنمایی استارت آپ ها بیان کردن .بخش ایدش خیلی جالبه که میشه از اون برای بازی سازی خودمون هم قابل استفاده کرد .
یک بخش از این مقالات عنوانی داره به نام "کسی به شما توجه نمی کند " که خیلی در زمینه طراحی بازی برای ما پیش خواهد آمد و اگر به بازی خودتون ایمان نداشته باشید خیلی راحت فرصت را از دست خواهید داد .
برای خودم پروسه به وجود آمدن یه بازی تا حالا به این شکل بوده :
من همیشه از مکانیک بازی به بازی می رسم .یک روش جدید کنترل کاراکتر یا یک مکانیک برای بازی کردن، چیزی که سعی می کنم مشابهش وجود داشته باشه ولی کپی از جایی نباشه بعد کم کم همه چی خود به خود جور میشه بعد مرحله ها و چلنج ها به ذهنم ختور می کنه بعد براساس اون یه داستان به ذهنم میاد و داستان دوباره روی مرحله ها تاثیر میزاره این روند بهتر و بهتر میشه البته اینا فقط در ذهن منه و جملات جسته و گریخته ای از اون داخل یه دفتر که ده ها از این بازی ها با همین تک کلمات و جملات در بخش های مختلف رو در خودش جا داده .
اگر روز اول ایدم رو با کسی در میون بزارم همه میگن نشدنیه البته خیلی پیش میاد .مثلاَ در نمایشگاه بازی های تهران در رویداد بازی سازی ایده ابتداَ کنترل دو مار هر کدوم با یک دست بود یعنی اینکه با دست راست یه مار رو کنترل کنیم با دست جپ یه مار دیگه رو و این دو رو از میون موانع حرکت بدیم تا بهم برسن .قرار بود یک ساعتی روی بازی فکر کنیم و بعد به داورا اعلام کنیم .نوبت ایده ما که رسید همین که توضیح دادیم داورا گفتن نشدنیه و امکان کنترل به این صورت وجود نداره .خب این رو که گفتن اعضای تیم هم یکم دو دل شدن خودمم همین طور .این شد که قرار بر این شد که بازی بره تو یه سبک مثل ترافیک هوایی .من هیچ وقت ایدم رو عملی نکردم که ببینم میشه با هر دست یه کارکتر رو کنترل کرد یا نه .شاید این کار ممکن نباشه ، شایدم امکانش وجود داشته باشه به هر حال به نظرم به امتحانش می ارزید .
اما به نظرم اگه قبل از ایده یه پرو تیپ قابل بازی می خواستن من و تیم این تجربه رو داشتیم که حداقل مکانیک بازی رو طراحی کنیم بعد تصمیم بگیریم که شدنی هست یا نه .
پس به نظر من تا پخته نشده بازی تون زیاد ایده رو ابراز نکنید گاهی یک سری نظرات دیگران موجب دلسردی و بیخیال شدن میشه .بعد از اون سعی کنید خودتون یه دید کلی و روشن از بازی پیدا کنید حتی اگه شده یه مرحله از اون رو ذهنی طراحی کنید یا روی کاغذ نقاشی کنید یا حتی به صورت فیزیکی یه نمونه از مکانیکش رو داشته باشید .بعد اگر باز هم احساس کردید که احتمالا داره نتونید مفهومی رو که مد نظرتون با این وسایل تفهیم کنید سعی کنید خودتون به صورت سکرت هم که شده یه پروتوتیپ از بازی بسازید فکر کنم دیگه اگه بازی سازی رو از یه رشته مثل علوم انسانی هم شروع کرده باشید کار با گیم میکر و کانستراکت رو دیگه می تونید در حد درست کردن یه نمونه اولیه یاد بگیرید .بعد از اون به نظرم وقت خوبیه که بیاید و بازی رو به دیگران نمایش بدید . وقتی خودتون به این باور رسیدید که ارزش سرمایه گذاری نداره دیگه خیلی از شنیدن اظهار نظرات منفی ناراحت نمیشید .بعد از اون وقتی برای دیگران هم به صورت عملی قابلیت بازی داشته باشه می بینید که خیلی نظرات سازننده ای رو از اونها هم دریافت می کنید .
شاید بعد شیش ماه داشتن همین وبلاگ هم پیش اعضای تیم سیکرت مونده چون میدونم که احتمالا بعضیاشون میگن ما داریم جون می کنیم کد میزنیم تو داری حرفای قلمبه سلمبه می زنی :) اما همین نوشتن ها ذهن ادم رو باز میکنه و گاهاَ ایده های جالبی از دل همین بررسی ها و مقالات به ذهن آدم ختور می کنه :)
حالا به نظر شما میشه دوتا مار رو هر کدوم با یه دست کنترل کرد ؟
این هم پتنتش :)
خوشحالم که مطلب مفید واقع شده است.
امیدوارم در مسیری که دارید موفق باشید.
مبحث بازی های بسیار جذاب و البته فنی و هوشمندانه است و اینکه به صورت خاص روی این مبحث کار می کنید مایه امیدواری است.